Cijfers kabinet-Cals (1965-1966)

Het kabinet kreeg in 1966 te maken met de laagste economische groei van de jaren '60. Met 2,8% was de groei in dat jaar naar huidige maatstaven overigens nog steeds hoog. De inflatie lag zowel in 1965 als in 1966 boven de 5%.

Minister Den Uyl (Economische Zaken) kondigde in december 1965 de geleidelijke sluiting aan van de steenkolenmijnen in Zuid-Limburg. De nota bevatte ook plannen om de Limburgse industrie te herstructureren en een pakket van steunmaatregelen voor mijnondernemingen die met het oog op de werkgelegenheid de productie moesten voortzetten.

Het kabinet zei in 1965 dat het in de resterende kabinetsperiode wilde komen tot een voorlopige afronding van het sociale zekerheidsstelsel, na de invoering per 1 januari 1967 van een arbeidsongeschiktheidsverzekering en een volksverzekering tegen zware geneeskundige risico's. De WAO zou uiteindelijk wel in 1967 in werking treden, maar het kabinet-Cals had toen al plaats gemaakt voor het kabinet-Zijlstra.

Bauke Roolvink, de opvolger van Veldkamp als minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid, wist uiteindelijk in het kabinet-De Jong de invoering van de AWBZ te realiseren.

De collectieve uitgaven en de collectieve lasten stegen onder het kabinet-Cals. Het kabinet wilde de uitgaven in 1967 flink verhogen. Dit moest onder andere gefinancierd worden door een verhoging van de benzineaccijns. Tijdens de Algemene Beschouwingen van 1966 stuitten de voorstellen op veel kritiek in de Tweede Kamer.

Kritiek op het gebrek aan degelijkheid van het begrotingsbeleid van minister van Financiën Anne Vondeling (PvdA) kwam niet alleen vanuit de oppositie. Ook KVP-fractievoorzitter Schmelzer plaatste kanttekeningen. Hij diende hierover tijdens de Nacht van Schmelzer een motie in die leidde tot de val van het kabinet.