Onjuist/onvolledig informeren Tweede Kamer

Het onjuist informeren van de Tweede Kamer wordt als een 'politieke doodzonde' gezien. Toch betekende dat slechts zelden dat een bewindspersoon om die reden moest aftreden. Vraag is soms of de bewindspersoon schuld had aan die onjuiste informatie en of er geen 'verzachtende omstandigheden' waren. Denkbaar is bijvoorbeeld dat ambtenaren de bewindspersoon niet volledig hadden geïnformeerd.

De bekendste minister die ondanks het niet verstrekken van informatie mocht aanblijven, was Gijs van Aardenne. Als minister van Economische Zaken verzweeg hij informatie over financiële garanties aan het RSV-concern, omdat hij vreesde dat die wetenschap tot hogere schadeclaims van schuldeisers zou leiden. Een Tweede Kamermeerderheid verbond in december 1984 geen consequenties aan het negatieve oordeel dat de enquêtecommissie RSV daarover had uitgesproken. Van Aardenne gold sindsdien wel als 'aangeschoten wild'.

Opmerkelijk was de gang van zaken bij de behandeling van de begroting van Marine in 1919. Minister Bijleveld ontkende toen stellig dat hij een brief had ondertekend over een contract voor de levering van onderdelen van nieuwe marineschepen; schepen die hij als bezuiniging juist van de begroting had geschrapt. Het Kamerlid H.C. Dresselhuys kon echter in de vergaderzaal de bewuste brief tonen. Algemeen werd gevoeld dat ambtenaren de minister een loer hadden gedraaid. Hoewel hem die fout werd vergeven (een motie werd met één stem verschil verworpen), bleek uit het afstemmen van de begroting dat de minister niettemin het vertrouwen van de Kamer had verloren. Hij moest opstappen.