Voor Karim en vele anderen

Kunnen wij het ons voorstellen? Dat we tijdens een oorlog in onze buurlanden in Nederland meer dan zes miljoen Duitsers of Belgen zouden opvangen? Het is een enorm aantal, maar vergelijkbaar met wat Libanon op dit moment doet. Op vier miljoen inwoners vangt het land 1,5 miljoen vluchtelingen op. Het land piept en kraakt in haar voegen.

De afgelopen dagen was ik in Libanon. We hebben schrijnende situaties gezien. Een gezin met zes kinderen met maar 1 matras. Kinderen slapen op een kleedje, rechtstreeks op de kiezels. Kinderen die soms wel - maar vaak ook niet - naar school gaan, die geen toekomst hebben of die soms op jonge leeftijd illegaal zes uur per dag op het land werken om vier dollar te verdienen.

We willen allemaal dat zo weinig mogelijk mensen hoeven te vluchten. Maar als we dat niet willen, dan kunnen we de Libanezen en Syriërs niet laten zitten. We hebben veel effectieve projecten gezien. Nederlandse gemeenten die helpen met het wegwerken van een vuilnisbelt. Dat helpt de lokale bevolking én de vluchtelingen tegelijk. Of neem de vrouwenopvang waar Libanese en Syrische vrouwen en kinderen terecht kunnen die mishandeld of misbruikt zijn. Effectieve hulp zonder dat het geld aan de strijkstok blijft hangen.

Ik werd geraakt door het verhaal van Karim. Een jongetje dat door de Unite Lebanon Youth Project tijdelijk uit de ellende werd gehaald voor computer- en tekenles. Hij mocht slapen op een van de slaapzalen. Toen het tijd werd om te gaan slapen bleef Karim rechtop zetten. Hij wilde niet slapen. Nog nooit had hij een bed helemaal voor zichzelf gehad. Hij wilde genieten van ieder moment, dat het maar nooit voorbij zou gaan.

Het is makkelijk om cynisch te doen over vluchtelingen en organisaties die deze mensen helpen. Maar het is heel simpel. Je kunt over opvang in de regio praten maar dat gaat niet vanzelf. Mensen moeten wel een reden hebben om te blijven in plaats van nog verder van huis te raken. En dat doen deze projecten. Ondanks de corrupte regering, en ondanks de politici die vaak vooral goed voor zichzelf zorgen, maken deze organisaties echt een verschil. Dat je een getraumatiseerd kind - dat eerst alleen maar wapens en vlaggen tekent - met een klein beetje hulp weer kind kunt laten zijn, en bomen en huizen kan laten tekenen.