Een stempel voor Job

Job, als ik viool zou spelen, zou ik viool voor je spelen, Job.

Je zit thuis. Een goed glas cognac tussen je vingers. Lidie zit voor je. Ze kijkt je aan. Ze zegt: morgen moet je je weer scheren, Job. Ze zegt het om de stilte te verbreken, want eigenlijk vindt ze het wel mooi, die ruwe baard. Ze heeft ook een dichtbundeltje in de hand. Van Henk Romijn Meijer. Een column van Marcel Duyvestijn.

Links is de la vol van jouw brieven

Ik lees ze tienmaal in het zonlicht

Ik lees ze tienmaal als de avond valt

Het is nu avond, vroeger dan verwacht. Ik wil iets zeggen, maar weet eigenlijk niet precies wat. Misschien ben ik ook niet de aangewezen persoon om aardige dingen over je te schrijven. Ik had kritiek op je. Ik was van die vermaledijde rechterzijde. Die fokking sociaalliberalen. Maar blij met je vertrek ben ik ook niet. Niet op deze manier.

Verdomme. Rector Magnificus. Staatssecretaris. En wereldkampioen burgemeesteren. Logisch dat veel mensen een Christus in je zagen. Jij was de derde JC. Na de zoon van God, had je Johan Cruijff en daarna kwam JIJ. De verlosser. De premier.

Maar ook Jezus kan vallen.

In de Volkskrant stond een prachtige foto, waarop je wegfietst van het partijbureau. Je hebt je ogen op de weg gericht. Je koplamp brandt. Hoofd gebogen. Een keurige meneer, op weg naar huis. Pure poëzie.

Nu zit je op de bank. Thuis. Misschien staat er een bosje rozen op tafel. Misschien ligt er een kaartje van een aardige wethouder. Of een mooi boek van een fractielid uit Doetinchem.

Eigenlijk hoop ik dat iedereen je iets stuurt. Iets kleins. We zijn daar namelijk niet goed in, empathie. We dragen de wereld op onze schouders, hebben een visie op de mensheid, maar zijn soms ronduit slecht in de persoonlijke omgang. Zeker als iemand vertrekt.

Ik heb zelf -samen met Edith Brouwer, fractievoorzitter in Amsterdam Nieuw West- iets laten maken. Een stempel. En wat rode verf. Niet eens zozeer om die hele periode af te stempelen. Nee. We willen je gewoon iets moois geven. Iets van waarde. Dat verdien je.

Marcel Duyvestijn is onafhankelijk columnist en 'liefdevol lid' van de PvdA. De rode roos ligt voor je klaar in de galerie van Edith. Hij is gemaakt door Gertie Jaquet. We hopen dat je hem een keer komt halen. Van kunst wordt een mensch namelijk gelukkig. Zo niet, dan sturen we hem op.