Akkoord van Wassenaar (1982)

Het akkoord kwam tot stand nadat de overheid had gedreigd de loonontwikkeling met een loonmaatregel aan banden te leggen. De Nederlandse economie was namelijk na de oliecrises van 1973 en 1979 in de loop van de jaren '70 en begin jaren '80 ernstig in verval geraakt. De werkloosheid werd steeds groter.

Officieel heette het Akkoord van Wassenaar 'Centrale aanbevelingen inzake aspecten van een werkgelegenheidsbeleid'.

De ondertekenaars van het Akkoord van Wassenaar waren:

• - 

  Wim Kok (voorzitter van de Federatie Nederlandse Vakbeweging);
• - 

  Chris van Veen (voorzitter van het Verbond van Nederlandse Ondernemingen);
• - 

  Steef van Eijkelenburg (voorzitter van het Nederlands Christelijk Werkgeversverbond);
• - 

  Harm van der Meulen (voorzitter van het Christelijk Nationaal Vakverbond);
• - 

  Wouter Perquin (voorzitter van het Koninklijk Nederlands Ondernemersverbond);
• - 

  drs. H. van der Schalie (voorzitter van de Vakcentrale voor Middelbaar en Hoger Personeel);
• - 

  • S. 

    Veninga (voorzitter van het Nederlands Christelijk Ondernemersverbond);
• - 

  Joris Schouten (namens de Katholieke Nederlandse Boeren- en Tuindersbond, het Koninklijk Nederlands Landbouw Comité en de Nederlandse Christelijke Boeren- en Tuindersbond).

In het Akkoord van Wassenaar werd de aanzet gegeven voor de loonmatiging en het economisch herstel in het verloop van de jaren '80 van de twintigste eeuw. Het akkoord geldt als een schoolvoorbeeld van het succes van de overlegeconomie en het poldermodel met zijn redelijke vakbonden en werkgevers, aldus de overheersende opinie in Nederland.

In het Akkoord van Wassenaar werd ook arbeidsduurverkorting afgedwongen. Arbeidsduurverkorting verdeelt de werkgelegenheid weliswaar over meer personen, maar schept (gemeten in arbeidsjaren) niet meer werkgelegenheid. Integendeel, doordat werknemers in de resterende uren harder gaan werken, daalt de werkgelegenheid in arbeidsjaren.